Ik dacht eerlijk gezegd: “Ach, deze blog wordt vast korter dan de vorige. Er is toch niet zó veel gebeurd?” Nou, dat had ik dus mooi mis.
Want inmiddels staat er gewoon een bouwkeet in de tuin! Geen eindeloze wandelingen meer terug naar huis voor dat ene schroefje dat je weer vergeten bent. Wat een luxe. En minstens zo handig: een droge plek om materialen tijdelijk op te slaan. Zeker met het Nederlandse weer is dat geen overbodige luxe.
Graven, graven, graven…
Daarna begon het serieuze werk weer: graven. De bedoeling is om een bak te maken waar straks het beton in kan. Klinkt overzichtelijk, maar man… wat komt daar veel grond bij kijken. Even “een randje aarde weg” is in de praktijk al snel vijf kruiwagens vol aarde en stenen. Het lijkt soms alsof het nooit ophoudt.
Gelukkig komt er bij het betonstorten een container voor puin, dus tot die tijd ben ik alvast alles aan het verzamelen wat mee mag. Dan kan dat straks mooi in één keer weg.
Drie keer is scheepsrecht
De bekisting bouwen was ook nog een avontuur op zich. Samen met Bauke zijn we er drie keer opnieuw aan begonnen. Blijkt toch lastig, zo’n plek exact bepalen zonder paaltjes of een duidelijke maatvoering in de tuin. Uiteindelijk staat de bekisting nu haaks op de schuur, niet op het pad – maar daar kunnen we mee leven. Het belangrijkste is dat het stevig staat en klopt.
Vliegeren met zeil
Toen de bekisting eenmaal stond, heb ik met Benjamin het zeil erin gelegd. Of nou ja… “erin gevliegerd” is een beter woord. Er stond die dag zóveel wind, dat het bijna een sport op zich was om dat zeil netjes op z’n plek te krijgen.
Regen = gedoe
En toen… regen. Precies op de dag dat het EPS-beton gestort zou worden. En dat mag blijkbaar de eerste 48 uur absoluut niet nat worden. Dus kon het storten niet doorgaan totdat er iets overheen zat.
Dus ja, je raadt het al: hout halen, zeilen regelen en schroeven maar. In een paar dagen tijd stond er ineens een heus dak boven de bekisting. Niet per se het plan, maar wél een goede oplossing. En gelukkig: een week later kon het beton alsnog geleverd worden.
Maar hoe dat ging… daarover meer in de volgende blog 😉
Foto van het hele project:
