Na een week van intensief graven is het eindelijk zover: de tuin mag weer langzaam tuin gaan heten. Waar eerder bergen aarde lagen, diepe kuilen gapten en kabels en slangen als een soort moderne kunstinstallatie verspreid lagen, begint er nu weer wat structuur en rust terug te keren.
Tijdens het graven van de fundering heb ik op verschillende plekken in de tuin extra aarde losgewoeld om bestaande kuilen op te vullen. Nu moet al die aarde weer netjes worden verdeeld. Ik begin vooraan bij het gras, werk langzaam richting de achterkant, en probeer alles zo egaal mogelijk te krijgen.
Dan kom ik bij de grootste uitdaging: de hoop grond waar straks het zwembad komt. Een flinke klus om dat een beetje strak te krijgen. Ondertussen rij ik met de graafmachine zo veel mogelijk heen en weer om de grond goed aan te stampen.
Het laatste stuk is het pad naar achteren. Daar liggen inmiddels alle kabels en slangen onder de grond. Met een beetje extra aarde maak ik dat deel wat hoger, zodat het niet meer het laagste punt van de tuin is. Dat zal in de loop der tijd nog wel iets inzakken, maar voor nu ligt het netjes.
Vervolgens is het tijd om de grote put die ik aan het begin van de week heb gegraven weer dicht te maken. Dat betekent nog een keer veel grond verplaatsen en uitvlakken om één mooi egaal oppervlak te creëren. Nu ik toch bezig ben, graaf ik ook meteen een nieuwe put voor de waterafvoer.
En dan… is het moment daar. Tijd om afscheid te nemen van mijn ‘mannen-speelgoed’. Nog even de oprijhelling bouwen en dan de graafmachine afspoelen, en dan zit het graafwerk erop. De basis voor de fundering ligt klaar — en de tuin begint weer op een tuin te lijken.
Foto van het hele project:
